نسل‏ها می‏آیند و می‏روند و حدفاصل این آمدن و رفتن مجال تاثیرگذاری آن‏هاست. آین آمدن، رفتن و تاثیر گذاری است که تاریخ را رقم می‏زند. این سنتی الهی است که هیچ نسلی را گریز از آن نیست. سنتی که زمان آمدن و رفتن هر نسل در آن نه لحظه‏ای تعجیل پذیرد و نه تاخیر یابد. البته کمال نسل‏ها نیز در همان زمانی است که پا به عرصه وجود می‏گذارند و تاریخ را می‏سازند و می‏روند. اما در این میان نسل‏هایی در پیش‏گاه تاریخ سربلندند که در دوره تاثیرگذاریشان رسالت تاریخی خویش را بشناسند و آن را تحقق بخشند و نسل‏هایی که اینگونه نیستند در محضر تاریخ سرافکنده و شرمگین اند. سرّ عظمت اصحاب عاشورایی امام حسین(ع) نیز در این امر نهفته است که آنان در عصر خویش رسالت تاریخی خویش را یافتند و از شیعیانی نبودند که امام را درک کردند اما او را همراهی نکردند و در چشم تاریخ با حقارت از آنان یاد می‏شود.
نسل انقلاب و جنگ، نسل مرگ بر شاه و شهادت و اسارت و دفاع و قدس و کربلا بودند. نسلی که آمد و رفت و در این میان انقلابی را رقم زد که دامنه تاثیرش به خود آن نسل محدود نماند و نسل‏های بعد را هم متاثر ساخت. نسلی که پس از انقلابی خونین، ده سال جنگی خونین تر را پشت سر گذاشت و به خاطر شناخت و تحقق رسالت تاریخی زمانه‏ی خویش امروز در دیده همه ما جایگاه رفیعی دارد.
و اما نسل ما. نسل جلسات فرهنگی، دوم خرداد، فرمان هشت ماده‏ای، تساهل و تسامح، سوم تیر، وبلاگنویسی، مفاسد اقتصادی، شهدای گمنام، موبایل، عکس‏های آوینی، همت، چمران، روشنفکری،انرژی هسته ای، چت، عدالت‏خواهی، 18تیر، تولید علم، احمدی نژاد، خاتمی، راست، چپ، فقر، فحشا، رابطه با آمریکا، آزاد اندیشی، دین دار، بی دین، کاروان راهیان نور و ...
نسلی که آهسته آهسته زمان تاثیر گذاری و انجام رسالت تاریخی‏اش فرا رسیده است. رسالتی که هر نسل باید با بی‏قراری،تکاپو و تلاش آن را بیابدو محقق سازد. اما آیا نسل ما آگاهی و شناخت انجام رسالت تاریخی خویش را دارد؟